diumenge, 7 de novembre del 2010

- el que queda / lo que queda -

© Trícia Barrachina
calien vides transparents
pells com vidres cristalls
amb la viva carnositat
d'unes natges o uns llavis

epidermis hipodermis
tot ho viatjàvem
érem vida tàctil
acabada de nàixer

coratjosa tendra
brollàvem des d'una
sola ànima
com un cànter nu

ara ja res queda
potser una tardor
cap certesa et corrobora
dubte si fórem somni

o fum inventat
de nicotina de quitrà
res acabem tenint
la felicitat no és una cosa



hacían falta vidas transparentes
pieles como vidrios cristales
con la viva carnosidad
de unas nalgas o unos labios

epidermis hipodermis
todo lo viajábamos
éramos vida táctil
acabada de nacer

valerosa tierna
brotábamos desde una
sola alma
como un cántaro desnudo

ahora ya nada queda
quizás un otoño
ninguna certeza te corrobora
dudo si fuimos sueño

o humo inventado
de nicotina de alquitrán
nada acabamos teniendo
la felicidad no es una cosa

4 comentaris:

mgab. ha dit...

triste. sentido. punzante. bello.

cool bloke upstairs ha dit...

Jooo,Trícia... q bonito es esto q escribes...!!!

osopunk ha dit...

Ho torno a llegir i m'agrada més encara qu la primera vegada .... està creixent en mi ..!! jajajaja .... (risa en catalá valenciá)

Lo vuelvo a leer y me gusta más aún q la primera vez.... está creciendo en mí..!! jajajaja....

Unknown ha dit...

Gracias. A los dos.
Ya hacía tiempo que no me pasaba por aquí.
Al parecer vuelvo, aunque no sé de la próxima vez.
'·P